Ολοκλήρωση ενότητας: 1997
Τα μέρη μου ήταν όλα άγνωστα. Έφτασα εκεί νιώθωντας τελείως ξένος. Το μυαλό μου ανέτρεξε στους μύθους που με είχαν μαγέψει.
Κατευθύνθηκα προς το Dover τον Ιανουάριο. Όχι μόνο γιατί το ίδιο το όνομα προσέλκυε το ενδιαφέρον μου ως παραμεθώρια γη, αλλά και γιατί ήταν η γρηγορότερη διέξοδος προς τη θάλασσα. Ήταν κρύο, ομιχλώδες και έρημο. Ήταν ένα σύνορο χωρίς αμφιβολία. Μπορούσα να δω τα σημάδια-ουλές μιας απροσδιόριστης κατάστασης. Μου φάνηκε ότι εκεί μπροστά στα μάτια μου διεξαγόταν μια αέναη σύγκρουση μεταξύ ανθρώπου και φύσης. Κατασκευασμένα τοπία που εξαφανίζονταν με την πρώτη παλίρροια στην πρωινή ομίχλη και μετά επανεμφανίζονταν παίρνοντας ξανά τη συνήθη θέση τους.
Έφτανα πάντα αργά. Μερικές φορές ώρες αργότερα, άλλες φορές χρόνια μετά. Ανακάλυπτα τι είχε συμβεί εντοπίζοντας τα απομεινάρια της πρόσκαιρης νίκης. Ποιος ήταν όμως ο νικητής, δεν μπορούσα να πω με βεβαιότητα.
Άρχισα να ψάχνω αυτά τα ίχνη και να τα συλλέγω με τη φωτογραφική μου μηχανή σαν ακόμη ένας συλλέκτης της ακτής από τους πολλούς που συνάντησα να περιφέρονται με ανιχνευτές μετάλλων. Βαθμιαία, έγινα στρατευμένος ανταποκριτής που έστελνε φλογερές ανταποκρίσεις από ένα μέτωπο που βρισκόταν χρόνια μακριά.